Forresten er eit kjenneteikn ved mange av tekstane til Aalen Øi at dei eig realistisk incitament og drivfjør, utgangspunktet er at den føreliggjande verda blir førestilt reelt overskriden, annleis, ved at poeten operere på ho, innfører eit hypotetisk eller kontrafaktisk moment, kanskje ikkje ulikt slik vi kjenner det hos Kafka. I teksten ovanfor er overgangen rett nok formidla gjennom ønsketenking – og blir verande ei ønskt tenking gjennom diktteksten.  

Om løysinga på einsemda er «en kropp hvor de aldri kunne bli alene», er usikkert, for den løysinga vil kanskje avløysast av ei ny einsemd innafor den nye kroppseininga. Den kliniske, operative samanføyinga som blir skildra i det siterte diktet, står i kontrast til eit anna motiv, nemleg snøfillene, fnugga, oskeflaka, eller snøfnugga som også blir forveksla med oskeflak, og omvendt – fnugga av oske og snø finst i rikt mon i dikta. Kanskje er det slik at i del I trugar oppløysing, brann og katastrofe – men den fallande snøen er tvitydig og kan rett nok også setjast i samanheng med det nådefulle. Ein stad står det at «søker oppløsning, behag / at en følelse skal komme ren og alene // et enkelt fnugg på en nese eller hake». Men fnugga er vel også like einsame, liksom det lyriske egets partikkel?

Om ein startar eller byrjar heilt til slutt i boka, med eit av dei siste avsnitta i teksten «Nordnes», vil ein finne ein skriverefleksjon, ein ansats til ein poetikk, kan hende. Med tanke på det lyriske eget sitt strev med einsemda, står skriveaktiviteten i forhold til andre, i eintal og fleirtal: «Så lenge jeg skriver blir jeg / ikke ensom. Det føles godt å bruke ord som har blitt brukt så mange / ganger før. Å dele på språket. Jeg skriver gjennom alt som allerede er / skrevet. Det er en trøst i det.» Litteraturen er altså løysinga på den manglande overskridinga og einsemda. Litteraturen er den kroppen som rommar fleire, ein er aldri aleine. Det er interessant å merke seg at poeten vedkjenner seg at det er godt å bruke ord som er nytta mange gonger før, især om ein tenkjer at poesi representerer originalitet, noko fritt for klisjear. Men her ligg vekta på at orda strekkjer seg utover, kjem i kontakt med kvarandre. Poesien, til og med dei mest uforståelege variantar av han, er ikkje og kan ikkje vere privatspråk.

Somme vil kanskje meine at tekstane til Aalen Øi kan verke for lause, og samstundes rose dei overtydande enkeltformuleringane og bileta, men likevel hevde at tekstane ofte står på randa til å oppløyse seg sjølv. Blandinga av kortprosa (prosadikt) og dikt fell sikkert somme tungt også. Sjølv har eg sans for den tilsynelatande lause forma og blandinga av kortprosa og dikt, mellom anna fordi motiva og elementa tangerer og belyser kvarandre, alt dette strammar til tekstane og gir den tilsynelatande brokete tekstforsamlinga retning og konsekvens, samstundes som det opne og lause vert beskytta. Om ein tenkjer at alt strekkjer seg utover seg sjølv, så verkar ikkje Aalen Øis form urimeleg. Om ein held det å rakne, og motsatsen, sy saman, fram under lesnaden, og ser at tekstane i nokon grad skyv seg mellom desse polane, representere også dét ein horisont å lese diktboka under. Kjem ein ned på enkelttekstens nivå, til dømes dei kortprosaliknande tekstane, fell tesen om det lause. Mange av kortprosatekstane eig ein uvanleg presisjon og klårleik. Denne diktboka er gjennomsyra av mykje underleg venleik og vilje: