I dette solsystemet finst fleire «soler». Og i dette diktet skal alle solene, kollektivt og i fleirtal, «gå ned». Slutte å lyse. Dette er ein vanleg dag, kanskje kveld, kan ein tenkje, og då reknar ein med at sola og solene gjer som vanleg, står opp og lagar morgonlys att neste dag. Men dette er «soler» på eit sengesett, eit grafisk mønster trykt på tekstil; dei solene går aldri ned. Men no, seier diktlina, skal også dei gå ned.

Eg tar meg i å lure på korleis det hadde blitt om solene aldri går ned i diktet.

Diktet som heilskap peikar nok på farens død. Men ingenting her fortel at faren reelt er til stades, i senga, det vert berre sagt at det er «far sitt sengesett». Som død gir det ikkje meining å seie at han er til stades. Augeblikket til diktet kan godt stamme frå ei anna tid, ei tid då faren levde og kanskje var dødsmerkt – og då det implisitte lyriske eg-et var eit barn.

Diktet er eit varsku, eit memento, om det som skal kome, men også eit varsku om det som allereie har skjedd. Eit varsku om det som har skjedd kan berre gjerast i ei attoverskoding, i ei minning. Slike varsku og drypp av påminningar finst fleire stader i boka, til dømes som tittel på bokas sjuande og siste avdeling, «Sola syng om undergang». Ein kan også sjå denne varslinga gjennomført på eit anna plan, nemleg som gjentakingar og gjenbruk av liner frå dikt til dikt i diktboka. Ja, og det fungerer eigentleg veldig fint.

Det dikta varskur om, er at det som gir liv, sola, også sloknar, til slutt. Det finst altså eit sprang i dette universet, frå det vesle til det kosmiske, og ei dobbelheit, fordi verdas slutt og farens død vert kopla saman og parallellført. Og kanskje er det tale om ei tredobbel parallellføring, om ein tenkjer at barndomsverda til det lyriske eg-et også kjem til ein ende, får ei avslutning.

Av og til undrar eg på om nokre av metaforane tener dikta like godt. Eg veit ikkje, men her hadde eg til dømes klart meg fint med berre plomma: