Ein kan nærma seg haiku-skrivinga frå ulike vinklar. Nokre poetar er opptekne av å følgja dei mange, strenge reglane som finst, medan andre ikkje fokuserer så mykje på dette, men likevel er ute etter å fanga noko av det som trass alt er essensen i haikudiktinga; å observera det som skjer rundt dei, og peika på samanhengen mellom det som heile tida skiftar og endrar seg og det som samstundes er det same i menneskeliv etter menneskeliv.

Eg har lese like mange såkalla vestlege haiku, haiku skrivne i Europa og USA, som klassiske japanske haiku i gjendiktingar og eg kjenner meg godt heime i Kjørsvik si haikuverd.  

Men sjølv om ein arbeider seg innover mot det som ein kan kalla essensen eller kjernen av haikudiktinga, vil ein møta nesten heilt motsette innfallsvinklar.

Ei godt etablert oppfatning går ut på at haiku primært handlar om naturen og alltid skal innehalda eit ord som antydar årstida. Ein haiku skal i tråd med dette synet, presentera poetens visjon av noko i ein spesifikk augeblink, når ting vert fulle av meining ved at dei finst der saman, slik dei er, og vekkjer til live ei stemning som transcenderer tid og stad.

Ei anna haldning til haiku tek utgangspunkt i eit meir generelt syn på poesi som går ut på at diktet ikkje er ei skildring av røynda. Poesi er ei gjenskaping av vår eigen røyndom. Ein haiku er ikkje ei skildring av noko i naturen, og noko årstidsord er dermed ikkje naudsynt, men det heile er eit spørsmål om kva me vel ut når me ønsker å kommunisera noko om oss sjølve ut frå det me ser kring oss. Det er ikkje ein haiku-augeblink som skjer før diktet vert skrive, som betyr noko, men bare den haiku-augeblinken som vert skapt i diktet, som er viktig. Den einaste relevante røyndommen er den som finst i sjølve diktet.

Men uansett kva som er utgangspunktet, vil det alltid vera slik at nokre haikuar rører ved noko i lesaren på ein ganske annan måte enn andre haikuar. Den som skriv må ha sin eigen visjon av korleis ein skal oppnå dette, og ei oppfatning av kva som gjer ein haiku til ein haiku. Ein haikupoet verdt namnet følgjer sin eigen intuisjon og estetikk.

Og når dette fungerer og ein vert bevega og kjenner at noko særskilt oppstår når ein les, så veit ein at det er ekte saker. Kvar god haiku definerer kva ein god haiku kan vera.

Martin Lucas formulerer det veldig fint, når han skriv at dersom nokon spør han kva ein haiku er, er det einaste meiningsfulle svaret: «lyset på marka i det fjerne der storspoven et». Eg har òg sans for noko Kaj Falkman legg vekt på, nemleg at ein haiku framstiller ein situasjon der det skjer ei endring. Det er ikkje ein fotografisk fanga scene der ting vert haldne fast i eit statisk bilete, men meir som ein filmsekvens der det skjer noko. Når frosken hoppar ut i dammen, endrar både biletet av dammen seg og det skjer ei endring frå stille til lyd.

Når ein veit kor vanskeleg det er å få til bare ein god haiku som set noko i rørsle i lesaren, vert ein svært imponert over kor mange slike ein kan finna i Joakim Kjørsvik si omfattande bok på over fem hundre sider. Hovudkomposisjonen i boka er bygd kronologisk opp etter månadane i eit år, frå januar og utover. Men her er òg nokre avdelingar knytt til stadnamn og tema, som alkohol og familie. Heilt til slutt finn ein ei avdeling kalla Dammen der Kjørsvik har samla haiku som spelar på og leikar seg med den berømte froske-haikuen til Basho.

Oppsettet er oftast slik at det kjem tre haiku på eit par sider, så to på ei side og så ei side med bare ein haiku på. Slik blir det både variasjon og mønster i det visuelle heilskapsinntrykket.

Kjørsvik sin styrke er heile tida desse to elementa: ei skarp observasjonsevne og eit talent for den overraskande  formuleringa. Dette vert formidla på fortetta vis, slik at detalltid står att noko for lesaren å fylla ut for å gjera diktet ferdig.