Nå har ein god del av dikta til Jane Hirshfield kome i norsk gjendikting på Cappelen Damm, Å våkne i et dikt er tittelen på utvalet og gjendiktinga er fint utført av Camilla Groth. Groth er sjølv poet med fire diktsamlingar bak seg, og har tidlegare gjendikta Inger Christensen. Å våkne i et dikt inneheld eit engasjert etterord som er ei glimrande innføring i diktinga til den amerikanske poeten. I etterordet får ein glimt av livet til Hirshfield og nokre djupttrengjande innsikter i grunnstoffet i dikta. At ho nærast verkar etla til denne oppgåva som poet viser eit par hendingar svært tidleg i livet. Alt som åtteåring gjekk ho hen og kjøpte ei samling med japanske haiku til seg sjølv. Ikkje bare er det her interessa for poesi verkeleg får sin start, men det er i tillegg nettopp ein type poesi som i vaksen alder er med på å visa vegen til det livssynet og livshaldninga som ligg bak dei fleste kjente haikupoetane si dikting, nemleg zenbuddhismen. Dette skulle få heilt sentral betyding for Hirshfield, sjølv om ho understrekar med rette, at ho ikkje er ein zen-poet, men ein menneskepoet. Då ho debuterte i 1982 viste mora henne ein lapp ho hadde teke vare på, frå då Hirshfield gjekk i andre klasse, der ho hadde skrive «Eg vil bli forfattar når eg blir stor.»

Nokre av dikta kan, som alt nemnt, verka vanskelege å trengje inn i, på grensa til hermetiske, og dei kan av og til gje lesaren ei første kjensle av at dikta er interne meldingar frå ein del av poeten til ein annan del, utan at det er gitt oss lesarar nok haldepunktar til å vera med på ferda. Men som oftast oppstår det ein underleg fri energi, ei kjensle av at rørsler er mulige og at diktet eig sin eigen særskilte logikk som kan tillate seg dei underlegaste sprang utan at delane av diktet fell frå kvarandre eller stoppar opp. Det bare byggjer seg ut i uventa retningar og overraskar lesaren med sine sprang og opningar. Camilla Groth verkar å ha eit fint øyra for det særskilte og subtile i desse overgangane og transaksjonane, slik at overføringa til norsk tek vare på både det vakre og det gåtefulle og det utan å falle for freistinga til å «normalisera» det underleggjerande språket.

Psykiateren og poeten Richard Brostoff viser spesielt til Hirshfield når han skriv om korleis poesien i motsetnad til mykje av psykologien, byrjar med det spesifikke, og søker ei oppvakning. Men han ser òg korleis poeten og terapeuten har det felles at dei er nysgjerrige, djupt merksame og set pris på ulike former for måtar å uttrykkja seg på. Det underlege og gåtefulle i dikta heng etter hans meining saman med at poesien ikkje ser på det undermedvitne som noko som skal erobrast og som ein skal underleggja seg, men som ein ressurs som er medverkande til skapande verksemd. Poesien nyttar seg i dette arbeidet av paradoks og gåter, fantasibilete og metaforar, motsetjingar og vridde perspektiv, men òg av det vakre.

Camilla Groth har gjort eit relativt omfattande og variert utval frå ni diktsamlingar som strekkjer seg tidsmessig frå 1982 til 2020. Her er svært korte dikt og lengre dikt. Biletdikt og dikt med meir tankestoff. Nokre fine dikt handlar om ting, som knappar, puter eller skjelettet.

Ein del dikt vert kalla «undersøkelser» og handlar om ord som «og», «perspektiv» om fenomen som skyer eller himmel. Samlinga avsluttar med eit dikt om Ulvik og Olav H. Hauge. Gjendiktingane er svært gode og gjennomførte og legg fram for oss Hirshfield sitt poetiske univers slik at me kan gjera det ho har sagt at ho som poet ønskjer: «Poesiens arbeid er å framstilla eit mysterium slik at det er mogleg å koma inn i det.»

Naturlegvis vil ein kunna sjå at andre ord kunne vore valde her og der, som der Hirshfield nyttar omgrepet ‘tithing’ i diktet «The Gift», og Groth skriv «en liten tiendedel» i staden for det innarbeidde norske omgrepet ‘tiende’, eller der Hirshfield skriv om ein bolle til å ha ting i, at den er