I kva tid er diktaren i ei gitt tid? Skapar ein eller oppdagar ein noko medan ein skriv? Kva består originaliteten i? Sannsynlegvis kan eit svar ligge i å vite korleis ein kjenner att det ærlege mangfaldet, eller enda meir i å akseptere den strenge forvirringa som mangfaldet fører til. Eg stilte meg sjølv desse spørsmåla medan eg las den nyleg utgjevne boka til Jon Fosse, Ascolterò gli angeli arrivare (Eg vil lytte til englane kome). Boka er utgjeven av forlaget Crocetti med eit godt utval og godt gjendikta til italiensk av Andrea Romanzi. Boka tek for seg heile den poetiske produksjonen til den norske nobelprisvinnaren: Engel med vatn i augo (1986), Hundens bevegelsar (1990), Hund og engel (1992), Nye dikt (1997), Dikt 1994-1997, Auge i vind (2003), Stein til stein (2013) og Poesiar (2016).

Nett utifrå den nemnde forvirringstilstanden er det kan hende naudsynt å byrje og fordjupe seg i diktinga til Fosse, ein tilstand bestemt, slik diktaren sjølv stadfestar, av «rørsla som skriv» og som gjer den nett til «ei rørsle, som meininga dukkar opp og forsvinn i, blir til, forsvinn, er her og forsvinn igjen». I kvart ord veit me at det eksisterer ein ukueleg dynamikk, der alle retningane ikkje kan vere til stades saman i medvitet til den personen som uttalar ordet, og av den grunn må diktaren setje seg sjølv i ein tilstand av «dissosiasjon» som vil tillate han ein djupare «assosiasjon». Dette er ikkje ein leik med ord, eller kanskje, kven veit, er det nett det par eksellense. Rørsla Fosse snakkar om ligg med andre ord i den vegen som skrivinga tek frå det røynlege (eller forfattarens) til det poetiske eg-et, eit eg som spreier seg slik at scenene som vert skildra kan verke uttala av ein annan. På dette viset uttrykker Fosse det mest interessante ved sin poetiske produksjon frå dei første diktbøkene der han driv forsking blant barndommens minne og stadar, dei familiære scenene, til ei progressiv distansering mot det ubestemte andre stader. Andrea Romanzi skriv i forordet: «poeten fungerer som eit mellomledd for syner og sansingar som kjem frå andre stader. Om det er stadene som er det utilgjengelege umedvitne eller den mystiske og transcendentale inspirasjonen, er vanskeleg å seie, og det er diktaren sjølv som spør seg sjølv: ‘kven er det som skriv?’». Poeten plasserer seg ikkje i eksil frå «røyndomen som den er» ved å løyse seg frå forankringa i han, følgje lyden av orda og mindre deira mest aksepterte tydingar, snarare finn poeten i denne forankringa ei brei koplanaritet av fenomen.