Andre dikt kan vere mindre flimrande fordi linene samlar seg kring ein situasjon, eitt sansande forlaup, eitt augeblikk. I eit dikt står til dømes det lyriske eget med andletet vendt opp og augo opne mot det pøsande regnet og sansar at kroppen, kleda, skoa og augevippene gradvis vert blautare, og kjenner at regnet veg noko, det har tyngd. Berre i dei siste to linene i denne diktsekvensen flyttar diktet seg frå den ytre kroppslege sansinga og over i noko anna: «regnet drar øyelokkene ned / jeg sovner, det regner rundt meg». Linjeforskuvingane, dei tilsynelatande abrupte forflyttingane frå det eine til det andre frå ei line til den neste, gjeld altså ikkje for alle dikta i boka. Men kan regnet vere årsak til at eget sovnar?

Dette sansande regndiktet står også i skredets horisont, som ein mindre sekvens i ein større diktsyklus som heiter Avhandling om snøskred: Og regnet er ein sekvens av vatnets krinslaup, av fordamping, nedbør, kulde, snø, utgliding og raset – sjølv om eget i dette diktet berre glir frå regnet og inn i søvnen og kan hende draumen, frå den ytre til den indre sansinga. Ja, ti sider seinare les eg eit draumedikt: «jeg drømmer at jeg kommer hjem».

Overflatene rivnar

Noko vert opna eller står stadig ope i desse dikta: skråtaksvindauget, dører, historia. For når tida glir ut, opnar tida seg, «de begravde minnene blir synlige». Når ein les at «Hippokrates står i hjørnet av rommet mitt», eller at det lyriske eget seier at «kroppen min er tre tusen år gammel», skjønar ein at kronologien har rakna, tida har glidd ut. Men den har også opna seg og blitt nærverande, slik «Arkhilokhos låner stemmen din når du leser diktene hans høyt».

Korleis forstå koplinga mellom linene i enkelte av dikta? Det avhandlingsaktige i diktboka kjem i drypp, i form av teseliknande utsegner spreidd ut i diktboka: «det som er, er det som må være», «det som er, kan brått endres», «det som er, har allereie vært». På overflata ber dikta minningar om den diskursive avhandlingssjargongen. Dei har også ein klårleik og presisjon i språket, men dei kan brått kople seg, eller av-kople seg, på anna vis. Slik bryt linene med kvarandre, dei er konstellasjonar og forlaup, dei utfaldar det sykliske og det lineære – og bryt seg av ved å gjere avbrotet og forstyrringa framtredande. Ordet konstellasjon kjem frå latin, ‘constellatio’, og tydar ‘med stjerne’, altså stjernebilete. Og lik stjernebileta kan ein også lese dikta som verskonstellasjonar. Dikta kan ein sjå òg på som skredformasjonar, som i eine augeblikket balanserer i likevekt, for deretter å rase og blande språkmeininga saman i ny (u)orden.

Vulkanutbrot, jordskjelv, flaum, storm og snøras er naturfenomen, til liks med fuglekvitter. Snøskredet skil seg frå fuglekvitteret ved at det siste ikkje har nokon kjend øydeleggjande verknad på menneska. Dei øydeleggjande naturfenomena er kanskje ein av grunnane til at mennesket ønskjer å herske over naturen. Men menneska herskar også over naturen for å utbytte den økonomisk, i ein slik grad at den økologiske likevekta vert skipla og fører oss nærmare vippepunktet. Så det finst også ein økologisk impuls i Avhandling om snøskred.

Tilde Strand Bogen har skrive ein mogen debut, prega av sanseleg og språkleg presisjon. I tillegg distribuerer dikta linene på ein måte som er produktiv og skapar ny meining.